به گزارش خبرنگار فرهنگی سراج24، این روزها و در پی پخش سریال پرده شین از آنتن شبکه یک سیما، تحلیل های مختلفی درباره فیلم، محوریت داستان آن، مفاسد اقتصادی و آقازاده ها، رانت اطلاعاتی و منبر و خطابه اهل وعظ می شنویم. البته رسانه ها کمتر به آن پرداخته اند.اما در میان مردم کوچه و بازار حکایت هایی درباره شیخ شهیدی مبتلای ماجرای «پرده نشین» روایت دارد.
فرصت ساخته شدن این سریال با ارزش که یکی از کارهای خوب دوره قبلی است، که البته طی این سالیان کمتر شاهد آن بودیم، مجال خوبی برای مطرح شدن بسیاری از ناگفته های دوران ماست. اینکه سبک زندگی اسلامی جز با عمل و تنها عمل معنا پیدا نمی کند در این سریال به خوبی دیده می شود. تعهد به اخلاق و مال حلال، تعهد به حق الناس و خانواده، تعهد به مردم، دینداری از روی شرع و نه از روی عرف. سادگی و ساده زیستی، توکل، مردم داری، شیخ مصلحت نبودن و به تکلیف عمل کردن، به خاطر اولاد از نام ونسب خرج نکردن همه از روحیات و خلقیاتی است که در میان نه خاصه جامعه روحانیت که در مردم نیز متاسفانه در وضع غفلت از آن هستیم.
شهیدی پرده نشین مصداق همه آرمانهایی است که ما کمتر می بینیم. مصداق درس اخلاق هایی است که فقط می شنویم.
اما شخصیتهای دیگر داستان، را در میان خودمان کم نمی بینیم. انسانهای پیرو مذهب «زندگی آرام و عادی» که به نقل شهید مظلوم آیت الله بهشتی بخش زیادی از همه جوامع در طول تاریخ را تشکیل می داده اند.
میرزایی که یک «شیعه قالتاق» است. با اسلام لقلقه زبانی . مسلمان نمایی که لقمه حرام می خورد و در کوچه بازار او را متاسفانه با پسوند «حاج آقا» صدا می زنند. رفتاری که از همین ظاهر بینی ها نشات می گیرد.
محمد حسین خلاف کرده است. این مسئله نباید از صفحه ذهن مخاطبان پاک شود. خلافی که باید سزایش را هم ببیند تا عدالت قربانی خط دراماتیک داستان نشود. هرچند داستان به نحوی پیش می رود که گول خوردن او محوریت پیدا کند( حداقل در ذهن مخاطبان) اما واقع قضیه نباید اینگونه باشد. صفت «بی ملاحظه گی» عدالت باید کار دست خاطیان بدهد تا آرمان امیرالمومنین در عدالت که جمهوری اسلامی شعارش را داده ثمر واقعیت بدهد. پدرش انسان نیکویی است یا نیست دخلی به ماجرای محمد حسین ندارد.
با همه این تفاسیر اما محمد حسین آقازاده اصلی داستان نیست. چون نه پدرش آقازاده پرور (به معنای مصطلح) بوده و نه خود آنقدر دخیل در ماجراست که بتوان آقازاده خطابش کرد.
یکی از مولفه های آقازادگی اقتصادی و سیاسی در طی این سالیان در کشور، «دست نیافتنی بودن» بوده است و اینکه همیشه «ملاحظات» نمی گذارند عدالت درباره آنها اجرا شود. مولفه دیگر «رانت اطلاعاتی داشتن» است. اینکه بداند چند سال دیگر اتوبان از کنار این مزارع رد می شود و یا اینکه نزدیکی حوزه آقای شهیدی قرار است «پتروشیمی» بزنند.
نقش بابک حمیدیان اگرچه در سایه دنبال می شود، اما خوب ایفا شده است. «پشت پرده بودن» یا «پرده نشین» بودن مولفه خاص آقازاده ها است. آقازاده ها نوچه هایی دارند که به لحاظ تیپ و شخصیت مترادف ترین حالت را به میرزایی دارند. عاشق ثروت، کینه توز و منفعت طلب که از هر فرصتی برای رشد مادی استفاده می کنند. اگرچه به سیاق قصه های ایرانی نباید عاقبت بخیر شوند و همیشه گیر می افتند، اما همه تلاش خود را برای بد نشان دادن خود می کنند.
نکته دیگری که در مورد آقازاده ها وجود دارد. یقه سفید بودن آنهاست. آنها درگل و لای نمی افتند و همیشه آرام مفاسد بزرگ خود را عملی می کنند.
آقازاده داستان پرده نشین را اشتباهی نگیرید؟!
